Με αυξημένο ενδιαφέρον υποδέχθηκα την ταινία που σκηνοθέτησε στη χώρα μας ο αλβανός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Μπούντινα τοποθετώντας μια ιστορία μεταναστών στη Θεσσαλονίκη: δύο αδέλφια από την Αλβανία, προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον ρατσιστικό και εχθρικό, γεγονός που παρατηρείς ακόμα και στους πιο «ανοιχτούς» ανθρώπους όπως ο πατέρας της κοπέλας που ο μεγαλύτερος αδελφός θέλει να παντρευτεί.
Στην ιστορία ρόλο θα παίξει επίσης η αλβανική μαφία της Θεσσαλονίκης, η πίεση της οποίας είναι δυσβάσταχτη, όχι μόνον απέναντι στους ίδιους τους Αλβανούς αλλά και στους Ελληνες.
Ο Μπούντινα φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, ενώ θετικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι δεν την ενδιαφέρει η «στρατευμένη πολιτική» αλλά η ισορροπία στην παρουσίαση των καλών αλλά και των κακών των δύο πλευρών. Το φιλμ δεν φωνάζει «κοιτάξτε πόσο κακοί είναι οι Ελληνες» αλλά προσπαθεί να αποδώσει μια πραγματικότητα όσο πιο αντικειμενικά γίνεται - και τα καταφέρνει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «εισβολή» των αλβανών συγγενών στο σπίτι του υποψήφιου πεθερού (εξαιρετικός και πάλι ο Αντώνης Καφετζόπουλος), ο οποίος όχι μόνον αδυνατεί να βρει το δίκιο του αλλά κινδυνεύει να βρει και τον μπελά του.
Ωστόσο, η ταινία αν θα μείνει στη μνήμη μου δεν θα είναι τόσο για το περιεχόμενό της όσο για τον τρόπο με τον οποίο ο Μπούντινα διαχειρίζεται τους φυσικούς χώρους της Θεσσαλονίκης βγάζοντας στην οθόνη μια εικόνα μελαγχολικής παρακμής.
285.png)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου